Nationale Vergadering (Frankrijk)

De Nationale Vergadering ( ^Ecouter ) is de Franse instelling die samen met de Senaat het parlement van de Vijfde Republiek vormt . Zijn rol is om te debatteren, voor te stellen, te wijzigen, wetten aan te nemen, en om het optreden van de regering te controleren . In tegenstelling tot de Senaat heeft het de macht om het ontslag van de regering af te dwingen door middel van een motie van wantrouwen . Het bevindt zich in het Palais Bourbon in Parijs . Sinds 1986 heeft de Nationale Assemblee 577 leden telde, "  afgevaardigden  " genoemd, gekozen door middel van rechtstreekse algemene verkiezingen infirst-past-the-post-systeem in twee rondes voor een periode van vijf jaar.

Verhaal

De geschiedenis van de nationale vertegenwoordiging gedurende twee eeuwen is nauw verbonden met die van het democratische principe en de ongelijke weg die het moest afleggen voordat het in de Franse instellingen de toewijding vond die het vandaag geniet.

Hoewel de Fransen sinds 1789 periodiek vertegenwoordigers hebben gekozen, varieerden de wijze van benoeming en de bevoegdheden van deze vertegenwoordigers aanzienlijk naar gelang van de tijd, waarbij de perioden waarin de parlementaire instelling werd uitgewist over het algemeen samenviel met een afname van de openbare vrijheden. In dit opzicht zijn denominaties niet onschuldig. Die van de Nationale Assemblee, gekozen in de vurigheid van 1789, verscheen niet opnieuw - met uitzondering van de korte haakjes van 1848 - tot 1946.   de grondwet van het jaar III in augustus 1795, "  Kamer van Afgevaardigden van de afdelingen  ", "  Kamer van Volksvertegenwoordigers  ", "  Wetgevend orgaan », «  Kamers van Afgevaardigden  », enz.).

Standplaats

De Nationale Vergadering zit in het Palais Bourbon ^{[ Ord58 1 ]} in het 7e ^{arrondissement}  van Parijs op de linkeroever van de Seine , in een gebouw dat sinds 1799 alle lagerhuizen van het Franse parlement huisvest . De monumentale gevel, enigszins verschoven van de as van de rest van het gebouw, kijkt uit over de beroemde Quai d'Orsay (de Nationale Assemblee ligt ook dicht bij het ministerie van Buitenlandse Zaken en is uitgelijnd op de Pont de la Concorde ). Als de hoofdingang nr. ¹²⁶  van de . isrue de l'Université , het is ook bereikbaar via de quai d'Orsay (33-35) en via de rue Aristide-Briand . Het Hôtel de Lassay , zetel van het presidentschap en de officiële residentie van de voorzitter van de Nationale Assemblee , is ook toegewezen aan het Palais Bourbon ^{[ Ord58 1 ]} .

Alle gebouwen die aan de Nationale Assemblee zijn toegewezen, beslaan een vloeroppervlak van 158.000  m ² voor bijna 9.500 gebouwen. Naast het Palais Bourbon bestaat het uit vier andere gebouwen die gereserveerd zijn voor de kantoren van afgevaardigden en hun medewerkers ^{[ 1 ]}  :

• een van de zeven verdiepingen gebouwd in 1974 , gelegen aan de andere kant van de rue de l'Université, op 101, en verbonden met het Palais Bourbon door een ondergrondse passage,
• een tweede gelegen op 233 boulevard Saint-Germain (verworven in 1986 ),
• een derde aangekocht in 2002 , gelegen op 3 rue Aristide-Briand (voormalig hoofdkwartier van de RPR ),
• Het Hôtel de Broglie , dat in 2016 werd gekocht toen het er ministeriële kantoren in huisvestte, zal worden gerenoveerd ter vervanging van de kantoorhuur in de rue Aristide-Briand 3 ^{[ 2 ]} .

Sommige van deze gebouwen herbergen ook de diensten die nodig zijn voor het functioneren van de Nationale Assemblee. Onder deze diensten is er met name de IT-dienst die zorgt voor de goede werking van de apparatuur die door de wetgevende actoren wordt gebruikt, maar ook alle digitale platforms die rechtstreeks aan de leden van het Europees Parlement of internetgebruikers worden aangeboden. Ook andere afdelingen zoals boekhouding, personeelszaken of administratie zijn in deze panden gehuisvest.

Ten slotte is er een officiële winkel in de rue Aristide-Briand 7 .

In een nota gepubliceerd op de website van de Jean-Jaurès Foundation en openbaar gemaakt in november 2017 , stelt LREM -afgevaardigde Adrien Taquet voor om de Nationale Vergadering te decentraliseren naar een grote provinciestad als Marseille , in een verlangen om gekozen functionarissen dichter bij de burgers te brengen, terwijl hij de 19e  eeuw bekritiseert panden die ongeschikt ^{waren geworden [ 3 ]} .

Rol

De Nationale Vergadering is een instelling van de Vijfde Republiek ^en vormt samen met de Senaat een van de kamers van het Franse parlement . Als zodanig stemt het de wet, controleert het het optreden van de regering en evalueert het overheidsbeleid ^{[ C 1 ]} . Haar bevoegdheden zijn vastgelegd in de Grondwet .

De instellingen van de Vijfde Republiek, opgericht in 1958 , komen overeen met de ideeën van generaal de Gaulle , zoals hij ze in 1946 had uiteengezet . Tot 1962 moest de overheid de oorlog in Algerije oplossen . Dan begint een tweede fase, op institutioneel niveau, met de verkiezing van de president van de republiek door middel van rechtstreekse algemene verkiezingen en het verschijnen van een homogene meerderheid in de Nationale Assemblee en op het gebied van buitenlands beleid. De periode van sterke economische groei duurde tot 1973 . De herschikking van de meerderheid na de presidentsverkiezingen van 1974, vervolgens de politieke veranderingen van 1981 (presidentsverkiezingen, vervolgens parlementsverkiezingen na de ontbinding van de Nationale Assemblee), 1986 (wetgevende verkiezingen), 1988 (presidentsverkiezingen, vervolgens parlementsverkiezingen na de ontbinding van de Nationale Assemblee), 1993 (wetgevende verkiezingen , gevolgd door presidentsverkiezingen in 1995 ), 1997 (wetgevende verkiezingen, na ontbinding van de Nationale Assemblee) 2002 en 2007geleidelijk veranderde de werking van de instellingen. De Nationale Vergadering ziet haar rol in toenemende mate bevestigd, zowel vanuit politiek oogpunt als wat betreft het controleren van de regering, en vervolgens bevestigd door de grondwetsherziening van juli 2008 .

Bespreking en stemming over de wet

Een wetstekst kan afkomstig zijn van de minister-president (de tekst is dan een 'wetsvoorstel') of een parlementslid ('wetsvoorstel'). Sommige wetten zijn noodzakelijkerwijs van gouvernementele oorsprong, zoals financiële wetten . Wetsontwerpen kunnen eerst worden ingediend bij de Nationale Assemblee of bij de Senaat, behalve in het geval van financiële wetten die eerst door de Nationale Assemblee gaan, en wetten waarvan het hoofddoel is de organisatie van lokale autoriteiten of de vertegenwoordigende organen van Fransen die daarbuiten wonen Frankrijk, die voornamelijk onderworpen zijn aan de Senaat ^{[ C 2 ]} .

Voor een gewoon wetsontwerp of wetsvoorstel wordt de tekst eerst voorgelegd aan een van de vaste parlementaire commissies, of aan een speciaal daartoe aangewezen commissie ^{[ C 3 ]} . Tijdens de bespreking in commissie of in zitting kunnen de regering en het parlement artikelen toevoegen, wijzigen of verwijderen (“de tekst wijzigen”). Amendementen van parlementariërs mogen niet leiden tot een vermindering van de openbare middelen of tot het creëren of verzwaren van een openbare last. De regering kan de vergadering verzoeken in één enkele stemming een besluit te nemen over de gehele of een deel van de tekst die ter discussie staat, waarbij alleen de door de regering voorgestelde of aanvaarde amendementen worden overgenomen ^{[ C 4 ]} .

De wetsontwerpen of wetsvoorstellen worden achtereenvolgens door de twee vergaderingen onderzocht totdat de tekst identiek is. Na twee lezingen door de twee kamers (of slechts één indien de regering heeft besloten de versnelde procedure in te leiden zonder dat de Conferenties van voorzitters zich hier gezamenlijk tegen hebben verzet) zonder overeenstemming, de premier of, voor een wetsontwerp, de voorzitters van de twee assemblees gezamenlijk optreden, een gemengde pariteitscommissie bijeenroepen (bestaande uit een gelijk aantal senatoren en plaatsvervangers) die verantwoordelijk is voor het voorstellen van een compromistekst. Dit kan door de regering ter goedkeuring aan de twee vergaderingen worden voorgelegd. Geen enkele wijziging is ontvankelijk tenzij met instemming van de regering. Indien de gemengde commissie er niet in slaagt een gemeenschappelijke tekst aan te nemen of indien deze tekst niet door de twee vergaderingen wordt aangenomen, kan de regering, na een nieuwe lezing door de Nationale Vergadering en de Senaat, de Nationale Vergadering vragen definitief te beslissen. In dat geval kan de Nationale Vergadering ofwel de door de gemengde commissie opgestelde tekst aannemen, ofwel de laatste door haar gestemde tekst, eventueel gewijzigd door een of meer van de door de Senaat aangenomen amendementen.^{[ C5 ]} .

Wetten kunnen vóór hun afkondiging aan de Constitutionele Raad worden voorgelegd door de president van de republiek , de premier, de voorzitter van de Nationale Assemblee, de voorzitter van de Senaat of zestig afgevaardigden of zestig senatoren ^{[ C 6 ]} .

De president van de republiek vaardigt de wetten uit. Hij kan het parlement vragen om een ​​nieuwe beraadslaging over de wet of over bepaalde artikelen ervan. Deze nieuwe beraadslaging kan niet worden geweigerd ^{[ C 7 ]} .

De president van de republiek kan, op voorstel van de regering of op gezamenlijk voorstel van de twee vergaderingen, elk wetsvoorstel betreffende de organisatie van de openbare machten, hervormingen met betrekking tot het economisch, sociaal of milieubeleid van de en op de openbare diensten die daaraan bijdragen, of die ertoe strekken de ratificatie van een verdrag goed te keuren dat, zonder in strijd te zijn met de Grondwet, gevolgen zou hebben voor het functioneren van de instellingen. Een referendum met betrekking tot een eerder genoemd object kan worden georganiseerd op initiatief van een vijfde van de parlementsleden, ondersteund door een tiende van de kiezers die op de kiezerslijst staan ^{​​[ C 8 ]} .

Controle van overheidsacties

Als Tweede Kamer controleert de Nationale Assemblee het regeringsbeleid . Het heeft op dit gebied meer macht dan de Senaat, door de procedures van vertrouwensstemming, motie van afkeuring en het toezeggen van verantwoordelijkheid van de regering op een tekst ^{[ C 9 ]} . Concreet betekent dit dat de meerderheid van de Assemblee het eens moet zijn met de regering.

Stem van vertrouwen

Ten eerste kan de regering de Nationale Assemblee (en de Nationale Assemblee alleen) vragen te stemmen over een vertrouwensvraag met betrekking tot een regeringsprogramma of een verklaring van algemeen beleid. De vertrouwensstemming vindt in het algemeen plaats na de vorming van elke regering na de presentatie door de minister-president voor de afgevaardigden van de regeringsactie die zal worden uitgevoerd. Het is een soort parlementaire bevestiging van de benoeming van een premier en zijn regering. Maar de regeringsleider kan ook een stemming vragen over een vertrouwenskwestie om de meerderheid achter hem te verenigen en zo zijn legitimiteit te versterken in tijden van vertrouwenscrisis: dit was met name het geval bij Jacques Chaban-Delmas ,Minister-president van Georges Pompidou , de23 juni 1972, om een ​​schandaal kort te sluiten dat verband hield met de publicatie van de belastingfiche van het regeringshoofd door de Canard enchaîné op 19 januari van datzelfde jaar. Als hij dit vertrouwen grotendeels verkrijgt (368 stemmen tegen 96), treedt Jacques Chaban-Delmas enkele dagen later toch af.5 juli 1972^{[ 4 ] , [ 5 ]} .

Sinds 1958, en bij1 ^juni 2017, waren er 38 stemmen van vertrouwen in het kader van deze procedure ^{[ 6 ]} .

Motie van afkeuring

Afgevaardigden kunnen, zodra het benodigde aantal handtekeningen is verzameld om het te ondersteunen (namelijk die van ten minste een tiende van de leden van de Vergadering, d.w.z. vandaag 58 afgevaardigden), een motie van afkeuring indienen, ook bekend als "spontane motie van afkeuring". Dit moet worden gestemd met een absolute meerderheid van alle afgevaardigden, d.w.z. ten minste 289 stemmen "voor", die alleen worden geteld, onthoudingen en afwezigen worden beschouwd als verwerpers van de motie, om een ​​stemming te voorkomen. gewone meerderheid" van de aanwezigen, wat de oorzaak was van de val van veel regeringen tijdens eerdere republikeinse regimes. Bovendien moet de stemming ten minste 48 uur na de indiening van de motie en na de debatten plaatsvinden, zodat de leden niet spontaan reageren en ze de tijd geven om na te denken. Als de overheid wordt gecensureerd,De premier moet zijn ontslag indienen bij de president van de republiek , zonder dat deze het echter hoeft te aanvaarden. Verantwoordelijk voor de val van veel regeringen onder de Derde ^en Vierde ^Republiek , is de motie van afkeuring sinds 1958 slechts één keer gestemd. van afkeuring is een instrument dat vooral door de oppositie wordt gebruikt om haar onenigheid met het algemene beleid van de regering of tegen belangrijke maatregelen van laatstgenoemde aan te geven.

Sinds 1958, en bij1 ^juni 2017, werd slechts één motie van afkeuring gestemd, de5 oktober 1962, tegen de eerste regering van Georges Pompidou die protesteerde tegen het project voor grondwetsherziening met betrekking tot de verkiezing van de president van de republiek door middel van rechtstreekse algemene verkiezingen . Het aftreden van de regering werd echter geweigerd door Charles de Gaulle, president van de Republiek, die toen besloot de Vergadering te ontbinden ^{[ 6 ]} .

Toewijding aan verantwoordelijkheid voor een tekst

De regering kan een wetsontwerp laten aannemen zonder stemming, zonder debat en zonder indiening van amendementen die rechtstreeks op deze tekst betrekking hebben. Deze bepaling heeft de bijnaam “49.3” gekregen, verwijzend naar paragraaf 3 van artikel 49 van de Grondwet, die hierin voorziet. Een motie van afkeuring kan echter tegen de regering worden ingediend binnen 24 uur na het beroep op 49.3 (dit wordt dan systematisch ingediend door de oppositie ^{[ref. nodig]} ): als er gestemd wordt, wordt de tekst verworpen en wordt de regering gecensureerd en moet aftreden, met toepassing van artikel 50 van de Grondwet. Geen enkele regering is echter ooit op deze manier gecensureerd.

Van 1958 tot 2021 werd deze procedure 89 keer toegepast ^{[ 7 ]} .

Sinds1 ^maart 2009— datum van toepassing van de 2008-wijzigingen van de Grondwet  — deze bepaling is beperkt tot de financiële wet , de wet op de financiering van de sociale zekerheid , en ten hoogste één tekst per parlementaire zitting.

Deze bevoegdheid wordt vooral bekritiseerd door parlementsleden van de oppositie. Ze vinden het ondemocratisch ^{[ 8 ]} . François Hollande , toen in de oppositie, hekelde dit artikel in 2006 tijdens de wet op gelijke kansen ^{[ 9 ]}  : "een schending van de rechten van het Parlement, brutaliteit, een ontkenning van de democratie, een manier om mobilisatie in te dammen of te voorkomen . Zijn premier, Manuel Valls , gebruikt het niettemin in 2015 tijdens de wet met betrekking tot werk, de modernisering van de sociale dialoog en het veiligstellen van professionele carrières .

Voorstanders van deze bepaling stellen dat dit de beste manier is om parlementaire filibuster en te lange debatten over urgent geachte maatregelen te vermijden ^{[ 10 ]} .

Andere controlemiddelen

Het Parlement keurt de oorlogsverklaring goed , wordt op de hoogte gesteld van de interventie van het leger in het buitenland en keurt de verlenging ervan na vier maanden goed ^{[ C 10 ]}  ; het machtigt de verlenging tot na twaalf dagen van de staat van beleg ^{[ C 11 ]} en van de noodtoestand ^{[ 11 ]} .

Het parlement geeft toestemming voor het maken van verordeningen door de regering, die normaal gesproken binnen het domein van de wet vallen. Ze worden genomen door de ministerraad na raadpleging van de Raad van State . Ze treden in werking zodra ze zijn gepubliceerd, maar komen te vervallen als het ratificatiewetsvoorstel niet voor de door de machtigingswet bepaalde datum bij het parlement wordt ingediend ^{[ C 12 ]} .

Verdragen worden onderhandeld en geratificeerd door de president van de republiek ^{[ C 13 ]} . Voor de meeste ervan moet de ratificatie echter door het Parlement worden goedgekeurd ^{[ C 14 ]} . In het geval van de ratificatie van een verdrag betreffende de toetreding van een staat tot de Europese Unie , is de eerste procedure het referendum , maar door de stemming van een motie die door elke vergadering in identieke bewoordingen wordt aangenomen met een meerderheid van drie vijfde, het Parlement kan de goedkeuring van de ratificatiewet goedkeuren door een stemming van de parlementariërs die in het Congres zijn verzameld. In dat geval moet de tekst een meerderheid van drie vijfde van de uitgebrachte stemmen behalen ^{[ C 15 ]} .

Elke vergadering kan resoluties aannemen waarin een wens of zorg wordt aangegeven, bestemd voor de regering, deze mogen haar verantwoordelijkheid niet ter discussie stellen of bevelen jegens haar bevatten ^{[ C 16 ] , [ LO 1 ]} . Het kan dit ook doen voor Europese ontwerpbesluiten ^{[ C 17 ]} De Conferentie van voorzitters van de Nationale Assemblee kan onderzoeksmissies instellen ^{[ 12 ]} .

Vragen

Kamerleden kunnen op verschillende manieren leden van de regering in het openbaar ondervragen.

Schriftelijke vragen vinden plaats buiten de zitting, de vraag en het antwoord van de minister worden gepubliceerd in het Staatsblad . Het is een veelgebruikte procedure: van 3.700 schriftelijke vragen die in 1959 werden ingediend , waren er 12.000 in 1994 en ongeveer 28.353 in 2011 ^{[ 13 ]} . Geconfronteerd met deze overmaat, debatteerde de Vergadering in 2014 over beperking. In feite daalde het responspercentage van 96% tijdens de zittingsperiode van 1993 - 1997 tot 68% en kreeg slechts een kwart van de vragen een antwoord binnen de vastgestelde termijn van twee maanden ^{[ 14 ]} . De voorzitter van de Nationale AssembleeClaude Bartolone kondigt de22 juni 2015een jaarlijkse limiet op het aantal schriftelijke vragen tot 52 per Europarlementariër vanaf1 ^oktober 2015 _ , en dit tot30 september 2016^{[ 15 ]} . Deze beperking wordt bestendigd ^{[ 16 ]} . Hoewel de meeste schriftelijke vragen persoonlijk zijn, worden sommige door verschillende belangengroepen voorgesteld ^{[ 16 ]} . Volgens de verordeningen van de Nationale Assemblee die in 2018 van kracht waren, moeten de reacties van de ministers"binnen twee maanden"na hun publicatie worden gepubliceerd. De groepsvoorzitters van het Palais Bourbon hebben dan de"faculteit"om enkele van de onbeantwoorde vragen aan het Staatsblad te rapporteren, waarop de uitvoerende macht vervolgens"binnen tien dagen". echter bij1 maart ²⁰¹⁸was het responspercentage slechts 39 % voor senatoren en 42 % voor afgevaardigden ^{[ 17 ]} .

Mondelinge vragen worden direct tijdens de sessie gesteld, er wordt onderscheid gemaakt tussen “mondelinge vragen zonder debat ^{[ N 1 ]}  ”, “  vragen aan de regering  ” gecreëerd in 1974 ^{[ 18 ]} (live uitgezonden op France 3 sinds 1982 en op LCP sinds oktober 2017) en “Vragen aan een minister” ^{[ 13 ]} .

andere prerogatieven

De president van de republiek kan een bericht laten voorlezen dat geen aanleiding geeft tot debat en kan, sinds de wijziging van de grondwet van 2008 , het woord voeren voor de parlementsvergadering in het congres ^{[ C 18 ]} . Het Parlement kan de president van de republiek ontslaan in geval van "plichtsverzuim die kennelijk onverenigbaar is met de uitoefening van zijn mandaat". Het wordt dan gevormd als een High Court ^{[ C 19 ]} . Elke kamer kiest, na elke algemene of gedeeltelijke vernieuwing, zes van de vijftien rechters van het Hof van Justitie van de Republiek , die verantwoordelijk zijn voor het berechten van strafbare feiten gepleegd door leden van de regering tijdens de uitoefening van hun functie ^{[C20 ]} .

Het parlement stemt over de herziening van de grondwet . In dit geval moet, in strijd met de gewone wetten, over de tekst in identieke bewoordingen worden gestemd door de twee vergaderingen. De herziening wordt vervolgens goedgekeurd door een referendum of, alleen voor rekeningen, door een stemming van de parlementsleden die in het Congres bijeenkomen . In dat geval moet de tekst een meerderheid van drie vijfde van de uitgebrachte stemmen behalen ^{[ C 21 ]} .

Elke vergadering kan besluiten tot wijziging van haar eigen reglementen stemmen, deze moeten worden voorgelegd aan de Constitutionele Raad ^{[ C 6 ]} .

Ontbinding

De president van de republiek kan de Nationale Vergadering ontbinden. Dit mag niet vaker dan eenmaal per jaar ^{[ C 22 ]} . Dit is geen maatregel specifiek voor Frankrijk en veel westerse democratische staatshoofden hebben dit recht ook (bijvoorbeeld in Duitsland ontbond bondspresident Horst Köhler de Bondsdag op21 juli 2005op verzoek van kanselier Gerhard Schröder ). Een ontbinding leidt automatisch tot het houden van parlementsverkiezingen die dan "verwacht" worden genoemd.

Sinds 1958 en per 1 ^juli 2016 zijn er vijf ontbindingen geweest.

Charles de Gaulle ontbindt voor het eerst de Assemblee op10 oktober 1962, na de goedkeuring van een motie van afkeuring tegen de regering van Georges Pompidou . De president gaf er de voorkeur aan onmiddellijk Georges Pompidou te hernoemen en ontbond de Vergadering om de kiezers dit conflict te laten beslechten. Deze ontbinding werd gevolgd door parlementsverkiezingen die de overwinning van de Gaullisten van de UNR-UDT en hun onafhankelijke Republikeinse bondgenoten markeerden . Hij gebruikt dit recht een tweede keer, de30 mei 1968, om de crisis van mei 68 op te lossen . Deze ontbinding leidde tot vervroegde parlementsverkiezingen die werden gekenmerkt door een sterke overwinning voor de gaullisten, die alleen een absolute meerderheid behaalden (293 van de 487 verkozenen voor de UDR ).

François Mitterrand ontbindt de Vergadering op22 mei 1981, na zijn overwinning bij de presidentsverkiezingen en om een ​​meerderheid in de Assemblee te hebben, die hij grotendeels zal behalen bij de parlementsverkiezingen (alleen de Socialistische Partij behaalde een absolute meerderheid met 266 afgevaardigden van de 491). Hij doet hetzelfde14 mei 1988, na zijn herverkiezing en om dezelfde reden was de overwinning van links bij de parlementsverkiezingen groot, maar minder dan in 1981 (275 socialistische gekozen vertegenwoordigers op 575, verbonden met 41 gekozen vertegenwoordigers van de Unie van het centrum ) .

Jacques Chirac ontbindt de Vergadering op21 april 1997, in afwachting van de parlementsverkiezingen die een jaar later gepland zijn. In tegenstelling tot zijn wens leidt het tot de overwinning van de socialisten en hun bondgenoten van de meerderheid bij de vervroegde parlementsverkiezingen en de benoeming van de regering-Lionel Jospin .

Organisatie van sessies en sessies

Sessies

De perioden van debatten die plaatsvinden in de vergaderzaal, parlementaire sessies genoemd , zijn onderverdeeld in drie categorieën:

• de gewone zitting wordt gehouden van oktober tot juni ^{[ C 23 ]} . Oorspronkelijk waren er twee gewone zittingen per jaar van elk drie maanden (respectievelijk van2 oktobertot20 decemberen2 apriltot30 juni, waardoor parlementsleden "winter" en "zomervakanties"). Deze situatie werd sterk bekritiseerd door de voormalige voorzitter van de Assemblee Philippe Séguin , die een hervorming in1995die vervolgens één enkele jaarlijkse zitting van ten minste 120 zittingsdagen per jaar instelt, vastgesteld tussen de eerste werkdag van oktober en de laatste werkdag van juni, waarbij elke vergadering vervolgens naar eigen goeddunken beslist over de weken van zitting en over haar vergadering dagen en tijden.
• de buitengewone zitting: naast de gewone zitting kan het Parlement bij decreet van de president van de republiek en op verzoek van de premier of de meerderheid van de plaatsvervangers in buitengewone zitting worden bijeengeroepen gedurende ten hoogste twaalf dagen ^{[ C 24 ]} . De laatste jaren is het gebruikelijk om in juli en september ^{[ 19 ]} een buitengewone zitting te houden .
• vergaderingen van volledig recht: de Vergadering komt van volledig recht bijeen na een ontbinding (de tweede donderdag na de verkiezing van de nieuwe Vergadering en gedurende 15 dagen indien de gewone zitting dan niet open is) ^{[ C 22 ]} , tijdens de toepassing van de bijzondere bevoegdheden van het staatshoofd ^{[ C 25 ]} of gewoon om een ​​officieel bericht van de president van de republiek te horen ^{[ C 18 ]} .

Kalender

De kalender is als volgt ingedeeld in cycli van vier weken ^{[ C 26 ]}  :

• twee weken gewijd aan het bestuderen van overheidsteksten;
• een week gewijd aan de bestudering van de door de afgevaardigden voorgestelde teksten met een dag gereserveerd voor de teksten van een minderheids- of oppositiegroep;
• een week controle.

Agenda

De agenda wordt vastgesteld door de Conferentie van voorzitters van de Nationale Assemblee . De debatten worden georganiseerd in “sessies”. Gedurende een week worden de sessies over het algemeen als volgt gehouden ^{[ 20 ]}  :

• Dinsdag
  • van 9.30 tot 13.00 uur, voor mondelinge vragen zonder debat tijdens controleweken,
  • van 15.00 tot 20.00 uur (het slot van 15.00 tot 17.00 uur wordt gereserveerd voor vragen aan de overheid),
  • van 21.30 uur tot uiterlijk middernacht;
• Woensdag
  • van 15.00 uur tot 20.00 uur,
  • van 21.30 uur tot uiterlijk middernacht;
• Donderdag
  • van 9.00 tot 13.00 uur,
  • van 15.00 uur tot 20.00 uur,
  • uiterlijk van 21.30 uur tot middernacht.

Wanneer de omstandigheden dit vereisen, kan de regering van rechtswege verzoeken om de opening van extra zitdagen op maandag en vrijdag, dagen die traditioneel zijn gereserveerd voor het werk van de kiesdistricten. In het geval van maandag opent de zitting niet eerder dan 16.00 uur.

De afdeling vergadering stelt de agenda op, in nauwe samenwerking met het Ministerie van Betrekkingen met de Staten . De uitwisselingen zijn permanent, om bijvoorbeeld de ministeriële agenda aan te passen aan het parlementaire debat ^{[ 21 ]} .

Openbare sessies

De zittingen van de Nationale Assemblee zijn openbaar. Ze kan zitting hebben in een geheime commissie ^{[ C 27 ] (} wat nooit is gebeurd onder de Vijfde Republiek ^{[ 22 ]} ). Het is mogelijk om de debatten bij te wonen vanaf plaatsen die zich boven de vergaderzaal bevinden, het is noodzakelijk om een ​​uitnodiging te hebben van een plaatsvervanger ^{[ 23 ]} . Je kunt ze ook in streaming volgen op de website van de Assemblee of op The Parliamentary Channel . De rapporten worden gepubliceerd in het Staatsblad en op de website van de Nationale Assemblee.

Positie van acteurs

Elke plaatsvervanger krijgt een plaats in de vergaderzaal toegewezen ^{[ 24 ]} . Ze zijn gegroepeerd per politieke groep, en meer in het algemeen door "  links  " en "  rechts  " vanuit het oogpunt van het sprekersplatform, dat zich zelf onder de "baars" bevindt (gewone naam voor de locatie van de voorzitter van de 'Assembly'). In zitting hebben de afgevaardigden niettemin het recht om te bewegen en op een andere plaats dan hun eigen plaats te gaan zitten (op voorwaarde natuurlijk dat deze niet wordt bezet door de eigenaar).

De leden van de regering hebben toegang tot de Vergadering ^{[ C 28 ]} om hun teksten en hun beleid te verdedigen. Ze zijn geïnstalleerd op de laagste banken van het halfrond. De rapporteur van een tekst en de betrokken minister worden vergezeld door respectievelijk bestuurders en regeringscommissarissen, die direct achter hen op de bank zitten, maar zich niet in het debat kunnen mengen.

Het publiek woont de sessies bij vanaf de tribune, die geheel of gedeeltelijk voor de pers is gereserveerd. Bovendien kunnen de assistenten van de voorzitter, de politieke adviseurs van de fracties en van de ministers en de regeringscommissarissen de debatten volgen, hetzij op de drie plaatsen naast elke ingang van de vergaderzaal, hetzij op de balustrades boven elke ingang, genaamd "guignols". Ten slotte zijn rondom de "baars" en bij de ingangen plaatsen voor bepaalde bestuurders van de Nationale Assemblee en de bodes.

begraafplaats "

Een platform, bijgenaamd "begraafplaats" , is speciaal gereserveerd voor voormalige afgevaardigden ^{[ 25 ] , [ 26 ]} .

voorzitterschap

De zittende voorzitter wordt in de debatten bijgestaan ​​door de secretaris-generaal van het voorzitterschap van de Nationale Assemblee, die kan worden vervangen door de directeur-generaal van de wetgevende diensten of de directeur van de zittende diensten. Tijdens wetgevingsdebatten werkt het het "dossier van de president" in realtime bij volgens de schrapping of toevoeging op het laatste moment van wijzigingen. Ook adviseert hij de voorzitter van de vergadering bij een incident in de vergadering of bij een ongebruikelijke procedurele vraag. Hij kan op een kleine rode stoel met de bijnaam "genade" zitten, net naast de stoel van de president ("baars") om hem advies te geven ^{[ 21 ]} .

Verkiezingen van afgevaardigden

De Nationale Assemblee bestaat uit 577 zetels die gedurende vijf jaar worden ingenomen door een uninominale meerderheid van stemmen in twee rondes in evenveel kiesdistricten ^{[ 27 ]} .

Wordt in de eerste ronde gekozen de kandidaat die de volstrekte meerderheid van de uitgebrachte stemmen behaalt en een aantal stemmen dat ten minste gelijk is aan een kwart (25%) van de in de kieskring geregistreerde kiezers ^{[ 28 ]} . Indien geen van de kandidaten aan deze voorwaarden voldoet, wordt een tweede ronde georganiseerd tussen de kandidaten die een aantal stemmen hebben behaald dat ten minste gelijk is aan een achtste van de geregistreerde kiezers (12,5%); de twee kandidaten die in de 1e ronde als beste uit de bus kwamen, blijven ^toch  standaard als slechts één of geen van hen deze drempel heeft bereikt ^{[ 29 ]} . In de tweede ronde wordt de kandidaat die het eerst komt verkozen verklaard.

De kwalificatiedrempel op basis van een percentage van het totaal aantal geregistreerde kiezers en niet van de uitgebrachte stemmen bemoeilijkt de toegang tot de tweede ronde bij hoge onthoudingen. Aan de andere kant geeft het systeem toegang tot de tweede ronde voor meer dan twee kandidaten als meerdere van hen de drempel van 12,5% van de geregistreerde kiezers overschrijden. De kandidaten die in de tweede ronde meedoen, kunnen dus drie zijn, een scenario dat "driehoekig" wordt genoemd . De tweede rondes waarin vier kandidaten strijden, "vierhoekig" genoemd , zijn ook mogelijk, maar veel zeldzamer ^{[ 27 ]} .

Voorwaarden om in aanmerking te komen

De procedures voor de verkiezing van afgevaardigden zijn vastgelegd in de Kieswet . Deze sectie is van toepassing sinds de verkiezingen van 2012 .

De essentiële voorwaarden om zich verkiesbaar te stellen zijn het bezit van de Franse nationaliteit en de minimumleeftijd van 18 jaar ^{[ N 2 ]}  ; bovendien: "Niemand kan worden gekozen als hij niet kan rechtvaardigen dat hij heeft voldaan aan de verplichtingen opgelegd door de rijksdienstwet" ^{[ 30 ]}  ; volwassenen onder curatele of curatele komen niet in aanmerking ^{[ LO 2 ]} .

Het ambt van plaatsvervanger kan niet gecombineerd worden met dat van senator , Europees afgevaardigde , lid van de regering , van de Constitutionele Raad , van de Economische, Sociale en Milieuraad ^{[ LO 3 ]} .

Het mandaat van plaatsvervanger is onverenigbaar met de functie van militair, en met de uitoefening van meer dan één van de volgende mandaten: regionaal raadslid, raadslid bij de Assemblee van Corsica , algemeen raadslid, raadslid van Parijs, gemeenteraadslid van een gemeente van ten minste 3.500 inwoners ^{[ LO 4 ]}  ; de verdediger van de rechten en de controller-generaal van de plaatsen van vrijheidsbeneming komen niet in aanmerking voor de duur van hun functie ^{[ LO 5 ]}  ; de prefectenkomen niet in aanmerking in Frankrijk in een kiesdistrict dat geheel of gedeeltelijk deel uitmaakt van het rechtsgebied waarin zij hun functies uitoefenen of hebben uitgeoefend gedurende minder dan drie jaar op de datum van de stemming ^{[ LO 6 ]} (niet-limitatieve lijst).

Vanaf de eerste vernieuwing van de Nationale Assemblee die volgt:31 maart 2017, het mandaat van plaatsvervanger is onverenigbaar met lokale uitvoerende functies ( burgemeesters , voorzitters van regionale raden of departementsraden , enz.) ^{[ LO 7 ]}

Organisatie van verkiezingen

Afgevaardigden worden gekozen door middel van rechtstreekse algemene verkiezingen met een uninominale meerderheid van twee rondes . Elke afdeling is verdeeld in verschillende kiesdistricten met een gemiddelde bevolking van 105.600, met een minimum van één plaatsvervanger per afdeling. De kieswet van 1986 bepaalt dat de verschillen in bevolking tussen kiesdistricten in geen geval mogen leiden tot een kiesdistrict dat de gemiddelde bevolking van de kiesdistricten van het departement met meer dan 20% overschrijdt ^{[ 31 ]} .

Sinds 1958 varieert het aantal afgevaardigden tussen 482 en 579. Sinds de verkiezingen van 1986 is het vastgesteld op 577 ^{[ N 3 ]}  ; sinds de grondwettelijke wet van 23 juli 2008 is dit aantal het maximum dat door de grondwet is bepaald ^{[ C 1 ]} .

De organieke wet van10 juli 1985in het kader van de afdeling de meerleden-proportionele stemming tot het hoogste gemiddelde had ingevoerd . In deze context was het noodzakelijk om minimaal 5% van de stemmen te behalen om een ​​gekozen vertegenwoordiger te hebben. De parlementsverkiezingen van 1986 gaven Frankrijk een nieuwe meerderheid die het meerderheidssysteem herstelde. Maar het idee om een ​​dosis evenredige vertegenwoordiging in te voeren in het kader van een gemengd systeem keert vaak terug op de voorgrond van het politieke toneel.

In toepassing van de grondwettelijke wet van 23 juli 2008 die de vertegenwoordiging van buiten Frankrijk wonende Fransen in de Nationale Assemblee en de herindeling van de kiesdistricten van 2010 regelde , zijn de zetels sinds de verkiezingen van 2012 als volgt verdeeld:

• 556 voor de afdelingen;
• 10 voor overzeese gemeenschappen  ;
• 11 voor de verkiezing van afgevaardigden die Fransen vertegenwoordigen die buiten Frankrijk wonen .

Elke kandidaat stelt zich een plaatsvervanger voor die zijn plaats inneemt in geval van overlijden of onverenigbaarheid van functie.

Om in de eerste ronde gekozen te worden, moet een kandidaat een volstrekte meerderheid van de uitgebrachte stemmen behalen en een aantal stemmen gelijk aan een kwart van het aantal geregistreerde kiezers ^{[ 32 ]} .

Een kandidaat kan zich in de tweede ronde presenteren als hij in de eerste ronde een stem van 12,5% van de geregistreerde kiezers heeft behaald. Indien slechts één kandidaat aan deze voorwaarden voldoet, mag de kandidaat die in de eerste ronde de meeste stemmen heeft behaald, doorgaan in de tweede. Indien geen enkele kandidaat aan deze voorwaarden voldoet, mogen de twee kandidaten die in de eerste ronde de meeste stemmen hebben behaald, in de tweede ^{[ 32 ]} blijven .

In de tweede ronde is de relatieve meerderheid voldoende om gekozen te worden. Bij staking van stemmen wordt de oudste verkozen verklaard ^{[ 32 ]} .

Vervanging van afgevaardigden

Een plaatsvervanger wiens zetel vrijkomt wegens overlijden, aanvaarding van de functies van lid van de regering, van de constitutionele raad of van verdediger van de rechten of verlenging van een tijdelijke missie die door de regering is toevertrouwd na de periode van zes maanden, wordt vervangen tot de hernieuwing van de Nationale Vergadering door zijn plaatsvervanger ^{[ LO 8 ]} . In geval van afgelasting van de verkiezingsacties van een kiesdistrict, worden in andere gevallen dan de hierboven genoemde vacatures deelverkiezingen gehouden binnen een termijn van drie maanden. Er worden echter geen tussentijdse verkiezingen gehouden in de twaalf maanden voorafgaand aan het verstrijken van de bevoegdheden van de Nationale Assemblee ^{[ LO 9 ]} .

Pariteit en vrouwenrechten

De geschiedenis van vrouwen en de Nationale Vergadering in Frankrijk heeft betrekking op de emancipatie van vrouwen in het Franse wetgevende politieke leven en, sinds 1945 , hun deelname aan de verkiezingen van de Nationale Vergadering, door middel van de stemming en de komst van sommigen naar de afgevaardigden. Als de Voorlopige Raadgevende Vergadering in Algiers van3 november 1943tot25 juli 1944omvat slechts één vrouw, Marthe Simard ( Lucie Aubrac , benoemd maar niet in staat om naar Algerije te reizen , zal worden vervangen door haar echtgenoot Raymond Aubrac ), in die van Parijs,7 november 1944tot3 augustus 1945Onder de afgevaardigden zitten 16 vrouwen . Een paar maanden later, de parlementsverkiezingen van21 oktober 1945, die een constituerende vergadering installeren , staan ​​open voor vrouwen en voor het leger, en laten 33 vrouwen voor het eerst in de geschiedenis toe tot de Nationale Vergadering: 17 zijn communisten , 6 socialisten , 9 behoren tot de MRP van generaal de Gaulle en één is van de kortstondige Republikeinse Vrijheidspartij . In 1945 vertegenwoordigden ze 5,6% van de afgevaardigden, zagen hun aandeel dalen tot 1,4% in 1958 en daarna van 7,1% in 1981 tot 10,9% in 1997 en 18,5% in 2007.

Sinds de wet van6 juni 2000pariteit wordt de overheidssteun aan politieke partijen verminderd naarmate de kloof tussen het aantal kandidaten van elk geslacht groter wordt. Daarna nam het aantal vrouwen onder de afgevaardigden toe, zonder echter gelijk te worden (10,9% in 1997; 12,3% in 2002 en 18,5% in 2007) ^{[ 33 ]} . Na de parlementsverkiezingen van 2012 zijn er 155 vrouwelijke afgevaardigden of 26,9% ^{[ 34 ]} .

De parlementsverkiezingen van 11 en 18 juni 2017 braken het record voor vrouwen in de Assemblee met 223 afgevaardigden van de 577, of 38,65% van de nationale vertegenwoordiging ^{[ 35 ]} .

Organisatie

Bureau

Het Bureau van de Nationale Assemblee is de hoogste collegiale autoriteit die het organiseert. Het oefent de algemene bevoegdheid uit over de organisatie en het interne functioneren van het lagerhuis en bestaat uit tweeëntwintig leden, met inbegrip van de president die voor de hele wetgevende macht wordt gekozen. De andere leden van het bureau (ondervoorzitters, quaestoren en secretarissen) worden gekozen aan het begin van elke zittingsperiode, tijdens de zitting die volgt op de verkiezing van de voorzitter en vernieuwd bij elke opening van een gewone zitting, met uitzondering van die voorafgaand aan de vernieuwing van de Assemblee. Tijdens de openingszitting van de wetgevende macht, waarin de president en het eerste ambt worden gekozen, wordt een "meerderjarig ambt" ingesteld waarvan de president het oudste lid van de plaatsvervangers is.bijgestaan ​​door de zes jongste deputaten die dan de functie van secretaresse vervullen. Deze Raad van Leeftijd is alleen in functie om door te gaan met de verkiezing van de voorzitter van de Algemene Vergadering. Zelfs als er geen debat kan plaatsvinden onder voorzitterschap van het oudste lid, is het sinds 1876 de gewoonte dat laatstgenoemde zijn collega's toespreekt in een toespraak waarin hij enkele gedachten deelt, geïnspireerd door zijn ervaring met het parlementaire leven ^{[ 36 ]} . De eerste decaan die deze toespraak houdt, is François-Vincent Raspail die een toespraak houdt ^{[ 37 ]} .

Voorzitter van de Nationale Assemblee

De voorzitter van de Nationale Assemblee heeft een rol bij het leiden van de debatten en het organiseren van het werk van de Assemblee. Hij is het vierde personage van de staat in de rangorde tijdens formele ceremonies, achter de president van de republiek , de premier en tenslotte de president van de senaat ^{[ 38 ]} .

In de wetgevingsprocedure opent en sluit de voorzitter de zitting, modereert hij de debatten en handhaaft hij de regels. Hij kan in deze functies worden vervangen door een van de ondervoorzitters. Hij kan sinds de staatshervorming van 2008 een wetsvoorstel ter advies van de Raad van State ^{[ C 29 ]} voorleggen of samen met de voorzitter van de Eerste Kamer vragen om de vergadering van een paritaire commissie bijeen te roepen, van een rekening ^{[ C 29 ]} . Hij ziet er ook op toe dat de procedures voor de andere activiteiten van de Vergadering worden nageleefd ^{[ 39 ]} .

Hij heeft ook belangrijke constitutionele prerogatieven: hij benoemt drie van de negen leden van de Constitutionele Raad en twee van de zes externe persoonlijkheden van de Hoge Raad voor de Rechtspraak (gelijk aan de president van de Republiek en de voorzitter van de Senaat ) ^{[ C 30 ] , [ C 31 ]}  ; het moet worden geraadpleegd door de president van de republiek voordat deze bepaalde van zijn grondwettelijke bevoegdheden uitoefent (zoals ontbinding of volledige bevoegdheden in tijden van crisis) ^{[ C 32 ]}. Hij kan zich ook te allen tijde tot de Grondwettelijke Raad wenden om de grondwettigheid van een wet te verifiëren vóór de afkondiging ervan of van een internationale verbintenis. Het kan ook, samen met het Bureau, besluiten om de regels en de werkwijze van de Nationale Assemblee te hervormen ^{[ 39 ]} .

Wanneer deze organen bijeenkomen, zit hij het Congres van het Parlement en het Hooggerechtshof ^{[ 39 ]} voor .

De voorzitter van de Nationale Assemblee wordt aan het begin van de zittingsperiode gekozen voor de duur ervan ^{[ C 33 ]} . De eerste zitting wordt voorgezeten door het oudste lid dat de verkiezing van de voorzitter onder de plaatsvervangers organiseert. De verkiezing vindt plaats bij geheime stemming op de tribune van de vergaderzaal. Om verkozen te worden, moet een afgevaardigde een absolute meerderheid hebben in de eerste twee rondes, of een relatieve meerderheid in de derde. Indien er dan nog steeds een gelijke stand is, wordt ^de oudste kandidaat ^{gekozen .}

Hoewel de informatie niet openbaar wordt gemaakt, is het bedrag van de vergoeding voor de voorzitter van de Nationale Assemblee bekend en bedraagt ​​circa € 21.000  , aanzienlijk hoger dan dat van deputaten ^{[ 40 ]} . ^{[Twijfelachtige informatie]}

Vice presidenten

De zes vicevoorzitters van de Nationale Assemblee, waarvan de verdeling het onderwerp is van een consensus tussen de verschillende fracties die hun kandidaten vooraf aanwijzen, zijn in wezen bedoeld om de voorzitter van de Nationale Assemblee op de eerste plaats te vervangen als deze wordt verhinderd , met een opeenvolgende volgorde van vervanging gaande van de eerste tot de zesde vice-president. Bovendien leidt elke ondervoorzitter een van de zes delegaties waarin de leden van het bureau zijn verdeeld om bepaalde beslissingen voor te bereiden. Er zijn momenteel delegaties die verantwoordelijk zijn voor:

• de toepassing van het statuut van de plaatsvervanger,
• communicatie,
• internationale activiteiten,
• vragen over parlementaire ambten,
• om de ontvankelijkheid van rekeningen te onderzoeken ,
• studiegroepen.

Ten slotte maken zij, samen met de voorzitter van de Nationale Assemblee, de voorzitters van de commissies en de voorzitters van de fracties, deel uit van de Conferentie van voorzitters , die wordt verzocht haar mening te geven over de prioritaire werkagenda die door de regering is vastgesteld. .

quaestoren

Overeenkomstig artikel 10-2 van het reglement van de Nationale Vergadering vindt de verkiezing van de leden van het Bureau plaats door te trachten binnen het Bureau de politieke samenstelling van de Vergadering weer te geven. Van de drie quaestoren van de Nationale Assemblee komt er dus één uit de oppositie.

De quaestoren oefenen uitgebreide bevoegdheden uit op financieel, boekhoudkundig en administratief gebied in het kader van de bestuurlijke autonomie van de Nationale Assemblee.

De drie quaestoren “zijn verantwoordelijk voor de financiële en administratieve diensten. Er mogen geen nieuwe uitgaven worden vastgelegd zonder hun voorafgaand advies” ^{[ 41 ]} . De diensten waarvoor zij verantwoordelijk zijn, kunnen dus niet rechtstreeks kosten met zich meebrengen.

secretaresses

Het college van twaalf secretarissen, dat eveneens een pluralistische constitutie heeft, staat de voorzitter bij in de openbare zitting, registreert de stemmen en controleert de geldigheid ervan en die van de stemdelegaties, en de uitslag van de stemmingen die vervolgens door de voorzitter worden bekendgemaakt.

kosten

Permanente Wetgevende Comités

Er zijn maximaal acht vaste commissies in elke vergadering. Zij zijn voornamelijk verantwoordelijk voor de bespreking en stemming over de teksten vóór de plenaire vergaderingen. Op verzoek van de regering kan voor een bepaalde tekst een speciale commissie worden ingesteld ^{[ C 34 ]} . Een bijzondere of vaste commissie kan eenieder oproepen wiens hoorzitting zij nodig acht ^{[ Ord 58 2 ]} .

De grondwettelijke wet van 23 juli 2008 bepaalt dat de bevoegde permanente commissie van elke vergadering moet beslissen over bepaalde benoemingen van de president van de republiek, zoals die van de leden van de constitutionele raad ^{[ C 35 ] , [ 42 ]} . Evenzo zijn benoemingen in de Constitutionele Raad door de voorzitter van elke kamer onderworpen aan het uitsluitende advies van de bevoegde commissie van de betrokken vergadering ^{[ C 36 ]} .

Sinds de inwerkingtreding van de organieke wet betreffende de financiële wetten is de commissie Financiën verantwoordelijk voor de controle van de staatsbegroting en het gebruik ervan ^{[ LO 10 ]} .

De vaste commissies hebben een belangrijke controlefunctie: ze kunnen hoorzittingen houden en onderzoeksmissies opzetten. Via rapporten kunnen zij de toepassing van de wetten door de regering controleren. De commissies horen dus heel vaak van leden van de regering, waaronder de premier, Europese commissarissen, deskundigen, vertegenwoordigers van sociaal-professionele kringen of andere personen. Tijdens de 14e zittingsperiode werden 2837 hoorzittingen georganiseerd door de vaste en bijzondere commissies. Behoudens uitzonderingen zijn deze hoorzittingen openbaar ^{[ 43 ]} .

Bij28 oktober 2020, de acht vaste commissies zijn ^{[ 44 ]}  :

Commissie	President
Commissie voor Culturele Zaken en Onderwijs	Bruno Studer ( De Republiek in beweging )
Commissie Economische Zaken	Roland Lescure ( De Republiek in beweging )
Commissie buitenlandse zaken	Jean-Louis Bourlanges ( Democratische Beweging )
Commissie voor sociale zaken	Fadila Khattabi ( De Marcherende Republiek )
Nationale Commissie voor Defensie en Strijdkrachten	Françoise Dumas ( De Republiek in beweging )
Commissie voor Duurzame Ontwikkeling en Ruimtelijke Ordening	Laurence Maillart-Méhaignerie ( The Republic on the Move )
Comité voor Financiën, Algemene Economie en Begrotingscontrole	Eric Woerth ( De Republikeinen )
Commissie voor constitutionele wetten, wetgeving en algemeen bestuur van de Republiek	Yaël Braun-Pivet ( De Republiek in beweging )

Onderzoekscommissies

Elke vergadering kan door middel van een resolutie een parlementaire onderzoekscommissie instellen. Ze zijn opgericht om informatie te verzamelen, hetzij over specifieke feiten, hetzij over het beheer van openbare diensten of nationale ondernemingen, om hun conclusies voor te leggen aan de vergadering die ze heeft opgericht. Een onderzoekscommissie kan niet worden ingesteld over feiten die aanleiding hebben gegeven tot een gerechtelijke procedure en zolang deze procedures lopen. Indien er reeds een commissie is opgericht, eindigt haar opdracht zodra een gerechtelijk onderzoek wordt geopend met betrekking tot de feiten waarvan zij verantwoordelijk is voor het onderzoek. De leden van de onderzoekscommissies worden zodanig benoemd dat een evenredige vertegenwoordiging van de fracties is gewaarborgd. Onderzoekscommissies zijn tijdelijk. Hun opdracht eindigt met de neerlegging van hun verslag en uiterlijk na het verstrijken van een termijn van zes maanden vanaf de datum van aanneming van de resolutie die hen heeft gecreëerd. Ze kunnen niet met hetzelfde doel opnieuw worden samengesteld vóór het verstrijken van een periode van twaalf maanden vanaf het einde van hun missie.^{[ C 37 ] , [ Ord 58 3 ]} .

andere instanties

Sinds de grondwettelijke wet van 23 juli 2008 moet de regering, zodra ze aan de Raad van de Europese Unie zijn toegezonden , ontwerpen van Europese wetgevingshandelingen en andere ontwerpen of voorstellen voor handelingen van de Europese Unie  ; in elke vergadering is een speciale commissie verantwoordelijk voor Europese zaken ^{[ C 38 ] , [ Ord58 4 ]} .

Het parlementaire bureau voor de evaluatie van wetenschappelijke en technologische keuzes bestaat uit achttien afgevaardigden en achttien senatoren. Haar missie is het Parlement te informeren over de gevolgen van wetenschappelijke en technologische keuzes, met name om zijn beslissingen te informeren ^{[ Ord 58 5 ]} . Er is een parlementaire inlichtingendelegatie ^{[ Ord58 6 ]} , gemeenschappelijk voor de Nationale Assemblee en de Senaat; en, in elke vergadering, een parlementaire delegatie voor vrouwenrechten en gelijke kansen voor mannen en vrouwen ^{[ Ord 58 7 ]} en een parlementaire delegatie voor de overzeese gebiedsdelen ^{[ Ord 58 8 ]}, evenals een delegatie naar lokale autoriteiten en decentralisatie sinds 2009 in de Senaat en 2017 in de Assemblee ^{[ 45 ] [ 46 ]} .

Vriendschapsgroepen van de Nationale Assemblee brengen MNA's samen die een bijzondere interesse hebben in een vreemd land. Hun rol is interparlementaire samenwerking, internationale vertegenwoordiging van de Nationale Assemblee en diplomatie ^{[ 47 ]} .

Er zijn ook studiegroepen (meer dan honderd in de Nationale Assemblee, tegen 20 in de Senaat, goedgekeurd sinds het begin van de 14e ^{eeuw) .}wetgever, d.w.z. de huidige wetgever [2017-2022]). Elke plaatsvervanger kan er een creëren, na validatie door de commissies en goedkeuring door het Bureau van de Vergadering. Als deze groepen in de Senaat onder toezicht staan ​​en gecontroleerd worden door commissies, zijn ze in de Vergadering gratis, zonder een specifiek budget, maar profiteren ze van "faciliteiten" voor de werking (reservering van vergaderplaatsen, redactie van documenten). Dit zijn in theorie 'organen die openstaan ​​voor alle afgevaardigden en die zijn opgericht om specifieke kwesties te bestuderen en te volgen, of ze nu van politieke, economische, sociale of internationale aard zijn. Deze instanties komen niet rechtstreeks tussen in de wetgevingsprocedure. Hun missie is om juridische en technische monitoring te biedenop vragen die te gespecialiseerd zijn om het voorwerp uit te maken van een vervolgonderzoek door de vaste commissies (probleem, activiteitssector, enz.). De studiegroepen zijn ook de plaats voor discussies en onvervangbare uitwisselingen tussen afgevaardigden van alle overtuigingen”, aldus de website van de Nationale Assemblee ^{[ 48 ]} . Begin 2021 erkende de Assemblee via een rapport "  Voorstellen voor meer verantwoorde en transparante lobbying  " dat deze vaak zeer ondoorzichtige groepen het doelwit zijn van veel lobby's ^{[ 49 ]} . Dus in 2017de directeur van een federatie van wijnbouwverenigingen, wilde de CNAOC de oprichting van een studiegroep voor wijnbouw "omdat het ons in staat stelt boodschappen over te brengen", terwijl er al een "wijnstok, wijn en oenologie" ^{[ 49 ]} bestaat, die als een van de twee wordt beschouwd meest ondoorzichtig door een rapport van Cash Investigation getiteld Alcohol, the strategys to make us drink ^{[ 50 ]} . In 2021 19 studiegroepen ( o.a.:"Tuinen, Landschappen, Tuinbouw, Parken en Bossen", "Recreatieve Visserij" of "Republiek en Religies" groepen die niet langer bijeenkwamen) werden verwijderd, van de 122, het hoogste aantal ooit bereikt volgens de heer Waserman, die de inflatie aan de kaak stelde sinds het begin van de jaren 2000 ^{[ 49 ]} . Laatstgenoemde stelt voor om een ​​handvest op te stellen dat “effectieve activiteit” oplegt (minstens drie vergaderingen per jaar), transparantie, systematische publicatie van het werk van de groep en een mondelinge belangenverklaring door elke geïnterviewde ^{[ 49 ]} .

De parlementaire clubs , die vaak informeel zijn, maken de ontmoeting van parlementsleden en belangenvertegenwoordigers mogelijk ^{[ 51 ]} .

politieke groepen

Volgens de voorschriften van de Nationale Assemblee kunnen "afgevaardigden zich groeperen op basis van politieke affiniteit" in parlementaire fracties . Ze moeten minimaal 15 leden bevatten ( vanaf 2009 was dit aantal 20 tussen 1988 en 2009 en 30 daarvoor). De fractie moet bij de opening van de zittingsperiode een door haar leden ondertekende politieke verklaring voorleggen aan de voorzitter van de Nationale Assemblee.

Naast de volwaardige leden van de fractie, die over het algemeen lid zijn van dezelfde partij ( PS , LR , EELV , enz.), kunnen bepaalde afgevaardigden "verwant" zijn aan een groep: ze worden dan niet opgenomen in het quotaminimum van 15 nodig voor groepsvorming. Dit zijn meestal leden van kleine of niet-gelabelde partijen die dicht bij de neigingen staan ​​van de belangrijkste politieke beweging waaruit de groep is gevormd.

De groepen bepalen, samen met de voorzitter van de Nationale Assemblee, de gebieden van het halfrond waar ze zullen zitten. Zij zijn dan de enige rechters over de verdeling van hun leden en familieleden binnen dit gebied. Ze hebben hun eigen organisatie en hun eigen reglement van orde, kiezen uit hun midden een voorzitter die hen zal vertegenwoordigen in de Conferentie van voorzitters en die een aantal belangrijke prerogatieven zal hebben (zoals het verzoeken of juist verzetten van de oprichting van een speciale commissie, het recht om een ​​schorsing van de vergadering te verkrijgen om de groep bijeen te brengen, om een ​​openbare stemming te vragen, om de vergadering bijeen te roepen voor verificatie van het quorum bij een stemming, om de orde van de maandelijkse parlementaire vergadering voor te bereiden dag specifiek voor hun groep, om de verbintenis tot vereenvoudigde verbintenisprocedures, of zelfs het "trekkingsrecht" dat hen in staat stelt om eenmaal per jaar het onderzoek in openbare zitting te krijgen van een resolutie die de oprichting van een onderzoekscommissie voorstelt, enz.) . Elke groep benoemt, volgens zijn numeriek gewicht binnen de Vergadering, zijn vertegenwoordigers binnen het Bureau en de verschillende commissies. Daarnaast hebben ze, afhankelijk van hun omvang, een eigen financiële tegemoetkoming en beschikken ze over kantoren en vergaderruimtes. benoemt zijn vertegenwoordigers binnen het Bureau en de verschillende commissies. Daarnaast hebben ze, afhankelijk van hun omvang, een eigen financiële tegemoetkoming en beschikken ze over kantoren en vergaderruimtes. benoemt zijn vertegenwoordigers binnen het Bureau en de verschillende commissies. Daarnaast hebben ze, afhankelijk van hun omvang, een eigen financiële tegemoetkoming en beschikken ze over kantoren en vergaderruimtes.

Het recordaantal fracties werd in mei 2020 bereikt met de oprichting van een negende en een tiende fractie.

Meerderheden en presidentschap sinds 1958

Samenstelling en voorzitterschap van de Franse Nationale Vergadering door de wetgevende macht ^{[ N 4 ]}

	wetgever	verkiezingen	Samenstelling	Voorzitterschap van de Vergadering
	ik herken	1958	( lijst van afgevaardigden )	Jacques Chaban-Delmas
	II dit	1962	( lijst van afgevaardigden ) Deze vergadering werd gekozen na de ontbinding die volgde op een motie van afkeuring in het kader van het referendum over de rechtstreekse algemene verkiezingen van de president van de republiek .	Jacques Chaban-Delmas
	III rd	1967	( lijst van afgevaardigden )	Jacques Chaban-Delmas
	IV dit	1968	( lijst van afgevaardigden ) Deze vergadering werd verkozen na de ontbinding na de gebeurtenissen van mei 68 .	Jacques Chaban-Delmas , daarna Achille Peretti
	_ _	1973	( lijst van afgevaardigden )	Edgar Fauré
	VI dit	1978	( lijst van afgevaardigden )	Jacques Chaban-Delmas
	VII dit	negentien een en tachtig	( lijst van afgevaardigden ) François Mitterrand, verkozen tot president, ontbond de Vergadering in 1978 om een ​​meerderheid te krijgen.	Louis Mermaz
	VIII dit	1986	( lijst van afgevaardigden ) De presidentiële meerderheid verliest de verkiezingen die resulteren in de eerste samenwoning. Dit is de enige proportioneel gekozen wetgevende macht.	Jacques Chaban-Delmas
	IX dit	1988	( lijst van afgevaardigden ) François Mitterrand, herkozen president, ontbond de Vergadering in 1986 om een ​​meerderheid te krijgen.	Laurent Fabius , dan Henri Emmanuelli
	X dit	1993	( lijst van afgevaardigden ) De presidentiële meerderheid verliest de verkiezingen die leiden tot de tweede samenwoning. De nieuwe meerderheid is de grootste in de hele Franse parlementaire geschiedenis, links en rechts gecombineerd	Philippe Seguin
	XI dit	1997	( lijst van afgevaardigden ) Jacques Chirac ontbindt de Assemblee, maar meervoudig links wint de verkiezingen, wat leidt tot de derde samenwoning.	Laurent Fabius , daarna Raymond Forni
	twaalfde _	2002	( lijst van afgevaardigden )	Jean-Louis Debré , daarna Patrick Ollier
	XIII dit	2007	( lijst van afgevaardigden )	Bernard Accoyer
	XIV dit	2012	( lijst van afgevaardigden )	Claude Bartolone
	XV dit	2017	( lijst van afgevaardigden )	François de Rugy , daarna Richard Ferrand
	XVI dit	2022	( lijst van afgevaardigden )

Gegevens bureau, fracties, vaste commissies en delegaties

Voor de zitting die in 2021 begon, is het bureau samengesteld uit de volgende afgevaardigden ^{[ 52 ]}  :

Bij9 oktober 2021de afgevaardigden zijn als volgt in fracties verdeeld ^{[ 53 ]}  :

Band		Leden	Gerelateerde leden	Totaal	President
	De Republiek in beweging	263	4	267	Christopher Castaner
	de republikeinen	93	8	101	Virginie Duby Muller
	Democratische beweging en verwante democraten	52	5	57	Patrick Mignola
	Socialisten en verwanten	25	3	28	Valerie Rabault
	Samen handelen	22	0	22	Olivier Becht
	UDI en zelfstandigen	19	0	19	Jean-Christophe Lagarde
	Vrijheden en territoria	17	1	18	Bertrand Pancher
	Frankrijk opstandig	17	0	17	Mathilde Panot
	Democratisch en Republikeins Links	15	0	15	André Chassaigne
	Niet geregistreerd			23	–
Vrije stoelen				10

In oktober 2021 zijn de zes parlementaire delegaties, commissie en kantoor ^{[ 54 ]}  :

Delegatie	President
Parlementair bureau voor de evaluatie van wetenschappelijke en technologische keuzes	Cedric Villani
Delegatie voor vrouwenrechten en gelijke kansen voor mannen en vrouwen	Marie-Pierre Rixain
Overzeese delegatie	Olivier Serva
Comité voor de evaluatie en controle van het overheidsbeleid	Richard Ferrand
Parlementaire Inlichtingendelegatie	Francois Noel Buffet
Delegatie aan lokale autoriteiten en decentralisatie	Jean-Rene Cazeneuve

Sycamore-database

Sinds 2007 wordt de Sycomore-database op de site van de Nationale Assemblee gebruikt om informatie te zoeken over Franse afgevaardigden sinds de Revolutie ^{[ 55 ]} .

Administratie

Ambtenaren

Ambtenaren van de Nationale Assemblee hebben een specifieke status op grond van het beginsel van de scheiding der machten ^{[ 56 ]} .

De secretaris-generaal van de Vergadering en van het voorzitterschap (nu Michel Moreau sinds 2016) assisteert de voorzitter van de Vergadering tijdens de zitting. Hij is verantwoordelijk voor wetgevende diensten ^{[ 57 ] , [ 58 ]}  :

• het secretariaat-generaal van het voorzitterschap;
• de sessie ;
• de zes functionele polen, met name belast met het secretariaat van de commissies.
  • juridische zaken,
  • cultuur en sociale kwesties,
  • economie en wetenschappelijke evaluatie,
  • openbare financiën,
  • Europese zaken,
  • internationale en defensiezaken,
• communicatie en multimedia-informatie;
• bibliotheek en archieven;
• de notulen van de vergadering;
• commissie rapporteert.

De secretaris-generaal van de questure is tegenover de drie quaestoren verantwoordelijk voor de goede werking van de vijf administratieve diensten, te weten:

• algemene administratie en beveiliging;
• parlementaire logistiek;
• budget, financiële controle en contracten;
• financieel en sociaal beheer;
• vastgoed en erfgoedzaken.

De twee secretarissen-generaal zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor de twee gemeenschappelijke diensten, namelijk:

• personeelszaken ;
• informatie Systemen.

Ambtenaren, aangeworven via zeer selectieve vergelijkende examens, zijn onderverdeeld in vijf algemene korpsen (administrateurs, assistent-administrateurs, administratieve secretarissen, dienstsecretarissen en agenten) waarvan de leden worden opgeroepen om regelmatig van dienst te veranderen in het kader van interne mobiliteit, en eenentwintig gespecialiseerde korpsen ( zoals verslaggevers, professionele werkers, bewakers, enz.).

Andere mensen werken in de Assemblee zonder afgevaardigden of ambtenaren te zijn: de secretariaten van fracties ^{[ 59 ]} en parlementaire medewerkers ^{[ 60 ]} .

Begroting

De begrotingen van de Nationale Vergadering en de Senaat worden vastgesteld door een commissie bestaande uit de quaestoren van de twee kamers en voorgezeten door een lid van de Rekenkamer ^{[ 61 ]} . De begroting van de Assemblee maakt deel uit van de opdracht "overheidsinstanties" ; de kredieten voor 2010 bedragen 533.910.000 euro ^{[ 62 ]} . Sinds 1993 wordt een vereenvoudigde samenvatting opgesteld door de voorzitter van het auditcomité gepubliceerd en verspreid. De volledige begroting is sinds 2013 online beschikbaar op internet ^{[ 63 ] [ 64 ]} .

Volgens Bernard Roman, quaestor belast met de financiële controle van het Palais Bourbon, verdienden ambtenaren van de Nationale Assemblee in 2015 gemiddeld 8.000 euro per maand ^{[ 65 ]} .

Het grootste deel van de begroting, de werkingskosten, bedroeg in 2019 583.794.378 euro en is voornamelijk opgesplitst in parlementaire uitgaven (323.179.092 euro, of ongeveer 55% van de begroting), personeelskosten (187.477.289 euro of ongeveer 32% van het budget). de begroting) en lopende uitgaven (voorzieningen, onderhoud, belastingen, diensten: 41.803.042, of ongeveer 7% van het budget) ^{[ 66 ]} .

Opmerkingen en referenties

Waarderingen

Grondwet van 1958

De primaire bron voor het artikel is de grondwet van 1958 zoals die er nu uitziet . Het is ook mogelijk om te verwijzen naar het artikel Franse grondwet van 4 oktober 1958 .

Organische wetten

Verordening betreffende het functioneren van parlementaire vergaderingen

Verordening nr. ^58-1100  van 17 november 1958 met betrekking tot het functioneren van parlementaire vergaderingen

Andere referenties

Zie ook

Bibliografie

• Michel Ameller , De Nationale Assemblee , PUF, collectie “  Que sais-je?  », nr. ²⁸⁹⁷  .
• Olivier Costa , wie zijn de Franse afgevaardigden? , Sciences Po Press, 2007.
• Jean-Louis Debré , Wat is de Nationale Vergadering? , Parijs, L'Archipel, coll. "Burgerinformatie", 2007, 169 pagina's ( ISBN  978-2-84187-916-8 ) .
• Philippe Langenieux-Villard en Sylvie Mariage, The National Assembly , Gallimard editions, coll. “Ontdekkingen”, nr . ²¹⁹  , 1994.
• "The Assembly", Powers , PUF, nr . ³⁴  , 1985.
• Pierre Dumas , ik zal geen plaatsvervanger meer zijn , 1945.
• Jean Garrigues (dir), Geschiedenis van het Parlement van 1789 tot heden , Armand Colin - Nationale Vergadering, 2007.
• Jean Garrigues, De grote parlementaire toespraken van de Vijfde Republiek , Armand Colin - Nationale Assemblee, 2006.
• Hélène Bekmezian, ik ga slapen op de Vergadering. De geheimen van het Palais-Bourbon , Grasset, 2017.

Gerelateerde artikelen

Externe links

• (fr + en + de) Officiële website
• Aanwezigheid en activiteit van elke afgevaardigde in de Nationale Assemblee
• Voormalig analysetafel van parlementaire debatten en documentaires

• Organisatiebronnen  :
  • SIRENE
  • Data.gouv.fr
• Records in algemene woordenboeken of encyclopedieën  :

  • Gran Enciclopedia Catalana
  • Larousse Encyclopedie
• Autoriteit records  :

  • Virtueel internationaal autoriteitsbestand
  • Identificatiecode internationale standaardnaam
  • Bibliotheek van het Congres
  • Gemeinsame Normdatei
  • Nationale Bibliotheek van Israël
  • Tsjechische Nationale Bibliotheek
  • WorldCat

• Frans recht portaal
• Frans politiek portaal